EEN SLOKJE ZOET

Zenuwachtig plof ik op de bank. ‘Wil jij het voor me pakken?’ vraag ik aan mijn vriend. Hij lacht, en mijn wangen kleuren zo dieprood als een goede Merlot. Ik ben net achttien geworden en drink op het terras het liefst mierzoete cocktails. De ‘echte’ alcoholsmaak is voor mij niet weggelegd. 

We zijn op een typische kringverjaardag van mijn schoonfamilie, met chips, borrelnootjes en natuurlijk glazen volgeschonken met wijn en bier. Alle ogen in de kring wenden naar mijn vriend, die de woonkamer in komt lopen met een fles Hugo. Schaamteloos schenkt hij mijn glas in en, zoals verwacht, worden de eerste opmerkingen al door de kamer geroepen. 

‘Dat kan je toch geen wijn noemen.’ ‘Ooit zal je échte wijn leren drinken.’ Vol schaamte knik ik. Ja, inmiddels weet ik het wel, denk ik. Hugo is geen wijn, en ook een zoete witte kan eigenlijk niet door de beugel. Maar ja, ik vind het lekker, tóch? Ik geloof gewoon niet in ‘iets leren drinken’; je drinkt het óf je drinkt het niet. 

De status rondom de verschillende soorten wijnen werd mij vroeg duidelijk gemaakt. Zoete witte wijn is voor mietjes, droog is standaard en als je een rode drinkt; ja, dan heb je er wel écht verstand van. 

Zo’n vier jaar later schenk ik mezelf het liefste een pinot grigio in. Eén van de zoetste droge witte wijnen werd mij verteld. Mijn cheatcode om er toch nog bij te horen. Het is een grap onder mijn vriendengroepen geworden: ‘Lisa, drink jij überhaupt iets anders dan pinot?’ Lacherig verander ik het gespreksonderwerp. 

De opmerkingen heb ik achter mij gelaten, maar het gevoel niet. Ik kijk nog steeds verwonderd naar mensen die tijdens het diner een rood wijntje inschenken; al helemaal naar hen die zelfs op een festival of tijdens een concert er graag een naar achter tikken. Ik betrap mezelf er op dat ik nog denk: oh, zij zijn échte wijndrinkers, terwijl ik kan wedden dat een groot deel van de  rode wijndrinkers geen idee heeft wat ze zichzelf nou eigenlijk inschenken. 

Andersom merk ik het probleem ook. De opmerkingen van anderen blijven echoën in mijn hoofd. Als een vriendin een zoet wijntje bestelt, praat ik bijna mijn schoonfamilie na. Maar mijn mond blijft gesloten, ik slik het in. Iedereen moet kunnen drinken wat ze zelf willen, want alcoholisch of niet, drinken is voor plezier. ‘Leren drinken’ is juist voor mietjes.